بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ ، الم ، ... ، إِنَّ اللَّهَ عِنْدَهُ عِلْمُ السَّاعَةِ وَینَزِّلُ الْغَیثَ وَیعْلَمُ مَا فِی الْأَرْحَامِ وَمَا تَدْرِی نَفْسٌ مَاذَا تَکْسِبُ غَدًا وَمَا تَدْرِی نَفْسٌ بِأَی أَرْضٍ تَمُوتُ إِنَّ اللَّهَ عَلِیمٌ خَبِیرٌ .

سلام علیکم ، شب بخیر

امروز هوا ابری و بارونی بود و ما هم از خدا خواسته خستگی دوسه ماهه رو در آوردیم و الان سرحال و آماده در خدمت شما هستیم برای بحثی که قسمت قبلیش نیمه کاره موند .

چراکه حالا چرا ما رو علما و دانشمندان دعوت به دنیای خارج بکنن ؟ خودمون بریم ببینیم چی میگن ؟ خب زشته که ظرف مثلا آبو هم بهشون نشون بدیم ! و براشون کلاس بذاریم ! پس کلید می کنیم رو فرمایشی که برا ما دارن .

کلمه ی کلید یک ... :

یادمون باشه فرمودن : نخستین بار که چشم ما به اندام جهان خارج افتاد ، یک سیاهی دیدیم ...

حالا یکشو میذاریم برای سر درس شیرین ریاضی و صفر شدنش ، و مثلا تقسیم شامی کبابش بین اکرم و احمد که داستانش گذشت ، اما سیاهی ؟

ضمن تمام احترامی که برای استاد قائلیم که جای والدین ما رو تو خانه ی علم و دانش برامون دارن ، عرض کنیم که همونطور که در این صفحه سیاهه ی ما شناوره مکتوب ایشانم در صفحه ای بچشم می آید .

در جهان خارج سیاهی هم همینطور برای چشمِ ما ، یعنی همون ذهن بقول ایشان ، حالا یعنی چه ؟ بمونه .

پس چشم ما افتاد به یک دوتایی ، در جهان خارج نیز ، مثل اندام جهان خارج در فرمایش ایشان ، یا سیاهی اندامش .

مثل کودکان در بغل مادر شبیه علی اصغر رو دست اباعبدالله علیه السلام 

خب بعدش ؟ خلاصه در خدمتیم که امر بفرمایند در جهان خارج بمانیم ؟ یا برگردیم ؟!