یَا أَیُّهَا الْمُدَّثِّرُ ، قُمْ ...

سلام علیکم

نخستین بحث :

اول تشکر کنم که تا اینجا همراهی فرمودید و بعد هم پیشاپیش عید نوروز را خدمت شما تبریک عرض کنم و برایتان هم سالی بهتر را آرزو کنم .

واما بعد : بحث نخستین  

بحث از آیه ای در کتاب خدا ، در سوره ی حمد و در نخستین قسمت آن بعد از آیه "الْحَمْدُ للّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ " یعنی آیه ی "ألرَّحْمنِ الرَّحِیم" است .
اما چرا ؟ بماند ، چراکه اگر بعنوان مثال قرآن خوان هم نباشیم ، آیا حمد و سوره هم نمی فرستیم برای اموات خود ؟ بازهم بماند که اگر کتاب خوان هم نباشیم آیا هیچ تصویری هم از چیزی برنداشته ایم ؟ ولو با سر انگشت اشاره هم ؟ به نام مس ؟ حالا (1) بازترش ؟ بماند و بقول پارسی این چیه بلاگی ها این چیه آیکون لبخند ، که امیدوارم از قسم تلخش نباشد این دم عیدی .

وبعد : ادامه ی بحث

باز چرا؟ چراکه صرف نظر از اینکه سوره ی حمد هفت آیه دارد ، خب چرا در قسمتی از این سوره هم بحث از آیه ی " ألرَّحْمَنِ الرَّحِیم" ؟
از قضا بازهم نخستین بحث بحث ارتباط آیه ی نخست این قسمت با آیه ی "ألرَّحْمَنِ الرَّحِیم" است ، و درآیه نخستین هم باز نخستین قسمت آن که عبارتست از : "ألْحَمْدُ لِ لّه" و بعد قسمت ما "أللهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ ، الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ ، مَالِکِ یَوْمِ الدِّینِ ، و همچنین قسمت دیگر سوره حمد لغایت آن .
یادش بخیر!؟ جای چی هنوز خالیست ؟ جای إسم ، نه إسم رب ، چراکه جای بحثش در این سوره نیست و در آغازین قسمت دیگر کتاب خداست ، یعنی قرآن العظیم است .
چراکه هرچند نام خداهم جای ستایش دارد ، ولی در آیه ی : "ألْحَمْدُ لِ لّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ" نیامده "ألْحَمْدُ لِ إسم" که در ادامه شامل إسم رب ، رحمان ، رحیم و مالک هم بشود ، چراکه جای بحث نام خدا در بسم الله آن بود و باز در قسمت نخست : "بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ" ، آنجا که به نام أللّه اشاره شد و محدود شد به : "أللّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ" ، چراکه : مَنْ أَشَارَ إِلَیْهِ فَقَدْ حَدَّهُ .
و بحث در قسمت نخستین آن ادامه دارد ، فعلا خدانگهدار.

پی نوشت :
(1) – ، لطایف و اشارات 1- رسالت نامهاى خدا در سومین آیه حمد :
چنانکه در بخش لطایف و اشارات آیه کریمه بسم الله... گذشت (761)، اسماى حسناى الرحمن و الرحیم که سومین آیه سوره حمد را تشکیل مى دهد، تکرار همان نامها در اولین آیه این سوره نیست ؛ زیرا این نامهاى شریف در آیه مقید بوده، عهده دار اثبات حصر حمد در خداى سبحان و تبیین محمود بودن ربوبیت آن ذات اقدس است، ولى در آیه اول سوره در فضایى باز قرار گرفته، چنین محدودیتى ندارد.