بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ ، لَا أُقْسِمُ بِیوْمِ الْقِیامَةِ ، وَلَا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ ، أَیحْسَبُ الْإِنْسَانُ أَلَّنْ نَجْمَعَ عِظَامَهُ ، بَلَى قَادِرِینَ عَلَى أَنْ نُسَوِّی بَنَانَهُ ، بَلْ یرِیدُ الْإِنْسَانُ لِیفْجُرَ أَمَامَهُ ، یسْأَلُ أَیانَ یوْمُ الْقِیامَةِ ، فَإِذَا بَرِقَ الْبَصَرُ ، وَخَسَفَ الْقَمَرُ ، وَجُمِعَ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ ، یقُولُ الْإِنْسَانُ یوْمَئِذٍ أَینَ الْمَفَرُّ ، کَلَّا لَا وَزَرَ ، إِلَى رَبِّکَ یوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ ، ینَبَّأُ الْإِنْسَانُ یوْمَئِذٍ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ
با عرض ادب و سلام ، خصوصا خدمت همراهانی که تازه به جمع ما پیوسته اند ، و عرض تسلیت به مناسبت سالروز شهادت آقا امام علی چهارم علیه السلام که فرموده اند :
میزان در این دنیا دارایی ماست و در دنیای بعد کارمان ، مثل چی ؟ همین خواندن با چشمی که داریم ، و نوشتن در جایی که داریم ، و باز خواندن و ...
که در نوشته ی قبلی هم حرف از همین بود ، داستان خواندن و نوشتن بنده و رسیدیم به قسمت پایانی آن .
که در قسمت اول آن حرف از کلمه ای بود و یکی دو اظهار نظر در باره ی آن ، وبعد هم بگومگویی با اهل خانه خودمان بود ، و در قسمت دوم داستانمان رسید به جایی در مدرسه کلاس سوم ما که ما در آنجا بودیم ، ما که عرض می کنم مجموعه ی خود را می گویم ، مجموعه چشم ، گوش و دیگر اعضای حسی و شایدم دلم ، اگر نریخته باشد وقتی که وارد همانجا در مدرسه شدم ، آخه گفتم که درش را قفل کردند و کلیدش را هم بردند و ما آنجا بودیم هنوز ! که مثل الآنمان هنوز داشتیم می خواندیم و می نوشتیم .
قسمت پایانی :
الف : الفبای برپایی
دل نوشته ای که گذشت فرق دارد با مرکز بینایی ، شنوایی و دیگر قلوب حسی و خواندن و نوشته هایشان ، چراکه پیشتر ترس چشم گرفته بودند ، در گوش نوشته بودند و حتی نوازشم هم کرده بودند ، این دل منزلگه آخرین نوشته ی خداست ، با منزلگه صحف ابراهیم ، موسی ودیگر صحف اولی فرق دارد .
کلاس سوم هرطور بود ازش خلاص شدم و منتقلم کردند به کلاس چهارم در همان تهران که بودیم ، به مدرسه ای پسرانه دولتی دریکی دو خیابان تا خانه ی ما در سرسبیل .
آموزگار کلاس خانم بود ولی مثل خانم کلاس سومم نبود که فقط صورت و دستش پیدا بود ، ولی مثل او از یکی از دو نعمت مجهول بقول پیامبر برخوردار نبود ، یک روز که برای هواخوری از به حیاط مدرسه می رفتیم در راه پله ها غش کرد و افتاد و علاوه بر آنچه از ایشان پیدا بود بیشتر هم نمایان شد .
ثلث اول را در این مدرسه گذراندم و در این ایام بود که یک روزی بیرون از مدرسه قیامتی برپا شده بود و حتی چند شیشه ی مدرسه ی ما هم شکست و ما را آنروز تعطیل کردند و رفتیم خانه .
در راه خیابان شلوغ و پر رفت و آمد بود و یکی می گفت فرهنگیان قیام کرده اند ، یکی دیگر چیز دیگر می گفت و ...
زیاد در آن مدرسه نماندم ، چراکه باز پدر منتقل شد به گرگان و رفتم همان مدرسه ی کلاس دومم ، یک ثلث هم آنجا بودیم که منتقل شدیم به شاهرود و پادگان چهل دختر که مدرسه نداشت و یک انباری را کردند مدرسه و ثلث سوم را آنجا مشغول شدیم ، چراکه مختلط بود و در هر پایه چندتایی دانش آموز داشت و یک درجه دار شد آموزگار چند پایه .
ب : دفاع از ایران
آموزگار خدا بیامرزما از اهالی عباس آباد تهران بود ، که پیش از دبستان رفتن آنجا ساکن بودیم ، صوت خوبی هم داشت در جلسات قرائت قرآنی هفتگی که ابوی خدابیامرز ما بنیانگذارش بود ، و داماد ما شد ، و یک روزی خواهرم ایران را نه تنها زده بود بلکه در صندوقی گذاشته و درش را هم قفل کرده بود و کلید ...
ادامه در قسمت بعد ان شاءالله
، بَلِ الْإِنْسَانُ عَلَى نَفْسِهِ بَصِیرَةٌ ، وَلَوْ أَلْقَى مَعَاذِیرَهُ ، لَا تُحَرِّکْ بِهِ لِسَانَکَ لِتَعْجَلَ بِهِ ، إِنَّ عَلَینَا جَمْعَهُ وَقُرْآنَهُ ، فَإِذَا قَرَأْنَاهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ ، ثُمَّ إِنَّ عَلَینَا بَیانَهُ ، ... .
